Historie

Opgericht in 1949 door een groep hockey- enthousiastelingen van voetbalvereniging Wilhelmus, is VMHC Cartouche inmiddels uitgegroeid tot de grootste buitensportvereniging van Leidschendam- Voorburg, met bijna 2.000 leden.

Cartouche is de langste bespeler van het Sportpark DuiveSteyn. Al vanaf het prille begin, toen de wedstrijden slechts op natuurgras plaatshadden, staat Cartouche bekend als een gezellige familieclub. Sinds medio jaren 90 is ook tophockey een belangrijke peiler geworden. Het afgelopen decennium kwamen zowel Dames 1 als Heren 1 geregeld uit in de één na hoogste hockeycompetitie van het land, een competitie waar beide teams momenteel in spelen. De jeugd draait al jaren uitstekend mee aan de landelijke top.

Sinds kunstgras de standaard is geworden in de hockeywereld, kampte Cartouche met een ruimtegebrek. In 2005 is de mogelijkheid gekomen om twee nieuwe kunstgrasvelden aan te leggen, naast de bestaande twee velden en het miniveld. Cartouche beschikt daarom nu over drie waterkunstgrasvelden, twee zandingestrooide kunstgrasvelden en twee kunstgras minivelden. Deze capaciteitsuitbreiding geeft Cartouche de mogelijkheid om door te groeien en zodoende de aanzienlijke wachtlijst weg te werken. In het zaalhockeyseizoen verrijst er bovendien een Cartouche Dome met twee zaalhockeyvelden.

Om een indruk te krijgen van de sfeer binnen de club, volgt hieronder een passage over Cartouche uit het Jubileumboek van de Koninklijke Nederlandse Hockeybond:

Nog even doorzetten. Bijna te laat fiets ik de oprijlaan op, langs twee aparte woonhuizen. In de linker woont Aad (overleden augustus 2011, red.), een vrachtwagenchauffeur in ruste, die elke avond vergezeld van zijn viervoeter Jessy een ronde langs de velden maakt en het terrein op zijn manier bewaakt. 

Het andere huis is een oude boerderij, in de typische Zuid-Hollandse L-Vorm, zoals er hier vele in de omgeving staan. Een dikke laag mos groeit op de rietkap. Ik zet snel mijn fiets op slot en loop het clubhuis binnen, een oude koeienstal, sfeervol omgebouwd ter accommodatie van het hockeyvee. 

"Te laat”! wordt er in koor door mijn teamgenoten geloeid. Snel krijg ik een kop koffie in mijn handen geduwd, die door de vele schouderkloppen alweer snel half leeg raakt. Wie zorgt er op dit vroege uur toch altijd voor die koffie? Soms met de koffie nog in de hand, begeven wij ons naar het veld. 

Vandaag worden we gefloten door de ‘Jannen’. Twee heren op leeftijd, die zo langzamerhand wel clubbaron genoemd mogen worden, alhoewel ze dat zelf altijd ontkennen. Met een brede glimlach roepen zij de aanvoerders van beide partijen bij zich. Er wordt getost en de spelers stellen zich op. 

Groene shirts, groene kousen, beiden met een wit accent en witte broeken met een groen accent verdelen zich nog wat schoorvoetend over het veld. Een prachtig nieuw tenue, geïntroduceerd in de herfst van 2006. Hoe de Jannen het voor elkaar krijgen is nog steeds een raadsel, maar de wedstrijd blijft gezellig. 

Na afloop lopen we, napratend en lachend weer naar het clubhuis. Twee mini’s in burger staan daar aan de bar hun gehele vermogen in smiles om te zetten, of nee, in dropsleutels, die later toch weer veranderd worden in smiles. Een bestuurslid duwt een drankje in mijn hand en vraagt of we gewonnen hebben. "Uiteraard!” is het antwoord na deze eerste overwinning van het seizoen. 

Er wordt nog wat gepraat over het ooit behaalde landskampioenschap van Jongens A1 in de zaal en de nipt verloren finale van het landskampioenschap op het veld 2005-2006 van Jongens B1. Twee biertjes later lopen we weer naar het hoofdveld. Daar zullen wij loeien voor Dames I. Wat een heerlijke club!